Obligaciono pravo predstavlja skup pravnih normi kojima se uređuju
dužničko-poverilački odnosi. Imati obligaciju kako advokati kažu znači imati
obavezu, dug. Akcenat
se stavlja na potraživanje, na ovlašćenje poverioca da nešto zahteva od dužnika.
Reč je o imovinskopravnom odnosu koji ima sankciju koja je uvek imovinske
prirode. Sankcija pogađa imovinu i ima oblik naknade
štete
ili povraćaja u
pređašnje stanje.
Predmet obligacija mora biti određen, moguć i pravom
dozvoljen. Obligacije mogu nastati voljom pravnih subjekata ili mimo volje
pravnih subjekata. Predmet obligacionog prava su prava i obaveze koji proizilaze
iz obligacionog odnosa, pri čemu poverilac ima prava da zahteva određeno
davanje, činjenje, nečinjenje ili trpljenje, a dužnik, sa druge strane, ima
obavezu da to učini. Subjekti obligacija su fizička i pravna lica među kojima
postoji neki dužničko – poverilački odnos. Obligaciona prava su relativna tj.
imaju dejstvo samo među subjektima, učesnicima u datom obligacionom odnosu, a od
ovog prvila ima par izuzetaka.
Najznačajniji izvor obligacionih prava
je Zakon
o obligacionim odnosima
koji je donet 30. marta 1978. godine, a stupio
je na snagu 1. oktobra 1978. godine. Nije trpeo značajne izmene do dana
današnjeg. Zakon o obligacionim odnosima u izvore obligacija tj. razloge
nastanka obaveza ubraja pre svega ugovore, ali i prouzrokovanje štete,
sticanje bez osnova, poslovodstvo bez naloga,
jednostranu izjavu volje. Drugi zakoni
uvode druge izvore obligacija tj. druge propisane činjenice koje stvaraju
obligacije, kao što je na primer brak.
